Ideas for the Greek Pavilion - Πρόταση για το Ελληνικό Περίπτερο στην Biennale της Βενετίας
Υπουργείο Πολιτισμού
ΑΡΧΙΤΕΚΤOΝΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ:
Λόης Παπαδόπουλος, Γιώργος Παπακώστας
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:
κατάλογος έκθεσης
Συμμετοχή μαζί με άλλες δεκαοκτώ προσκεκλημένες μελετητικές Oμάδες στην 5η Biennale Αρχιτεκτονικής της Bενετίας, ως Tμήμα της Eλληνικής συμμετοχής (1. Δημ. Πικιώνης (επιμ. Aγνή Πικιώνη), 2. Δημ. και Σουζ. Aντωνακάκη/Nικ. Bαλσαμάκης/Aλ.Tομπάζης (επιμ. Eλ. Φεσά) και 3. Δεκαοκτώ μελετητικές ομάδες (επιμ. περιοδικό ”Τευχος”)
Mε προσχηματικό πρόγραμμα τον ανασχεδιασμό του εθνικού “νέο-βυζαντινού” εκθεσιακού περιπτέρου (που σχεδιάστηκεαπό τον αρχιτέκτονα Μ. Παπανδρέου το 1934 στο άκρο μιας αλέας από υψηλά κυπαρίσσια πλάι στο κανάλι των Giardini συμμετρικά προς το Αυστριακό περίπτερο του J. Hoffman), τα υπομνηματισμένα σκίτσα, το ζωγραφικό έργο (ακρυλικά χρώματα), η χυτή αργυρή μακέτα και το επεξηγηματικό κείμενο συνιστούν ένα σχόλιο των μελετητών για την προτεραιότητα της αρχιτεκτονικής σύνταξης (κύκλος, όριο), την αρχιτεκτονική τυπολογία (το περίπτερο, η μάντρα, η κατοικία, η πύλη, το εργοστάσιο, ο ιστός, η αποθήκη, ο λαβύρινθος) καθώς και για τη σημασία του δημόσιου στοιχείου και της τεκτονικής μορφής.
από το κείμενο στον κατάλογο
Το Περίπτερο, η Μάντρα, η Κατοικία, η Πύλη, το Εργοστάσιο, ο Πύργος, ο Ιστός, η Αποθήκη, η Αποβάθρα, ο Λαβύρινθος θα μπορούσαν να έχουν αποσπασθεί από ένα δεδομένο ρεπερτόριο αρχιτεκτονικών τύπων ή, έστω, από ένα δυναμικό λεξικό αρχιτεκτονικών μορφών.
Η ελληνική λέξη «περίπτερον» (αλλά και λατινικά: «peripteros aedes» Vitruv. III,1) έχει το προνόμιο να μετέχει συγχρόνως σε ένα παμπάλαιο κτιριακό τύπο (περίπτερος ναός) και σε ένα νεοελληνικό κτιριολογικό συμβάν (κιόσκι). Αυτό το μέγα χρονικό άνυσμα, κυρίως, όμως, η αυθόρμητη κατάδυσή μας στη δισημία της λέξης «πτερόν» («ίπταμαι») όπως ακριβώς συμβαίνει και με το Pavilion (papilio-onis = πεταλούδα) μας παρωθεί, μαζί με τον περιπτερά στο πεζοδρόμιο της γειτονιάς μας, σε μια φτερωτή απογείωση από την υπομονητική μας καθήλωση, ενώ συνάμα μας επιτρέπει την ασελγή αισιοδοξία μιας πτήσης πάνω από τους αιώνες της αρχιτεκτονικής.
Ίσως γι’ αυτό επιλέξαμε να σχεδιάσουμε αυτό το περίπτερο σαν μια συσκευή διαρκούς πτήσης πάνω από την εκτεθειμένη αρχιτεκτονική ύλη.
Ή σαν μια έκθετη μεγαλιθική κατασκευή που μετρά και σχολιάζει τους χρόνους και τις τροχιές των αρχιτεκτονικών σωμάτων.
The pavilion, the Mantra, the House, the Gate, the Factory, the Tower, the Mast, the Warehouse, the Dock, the Labyrinth: these could, perhaps, have been extracted from a given repertoire of architectural types or, at the least, from a dynamic dictionary of architectural forms.
The Greek word "περίπτερον" (also used in Latin: "peripteros aedes", Vitruv. III,1) has the privilege of being shared both by an ancient type of building (the peripteral temple) and a modern Greek constructional occurrence, the kiosk. This great chronological vector, but above all our spontaneous plunge into the dual significance of the word "pteron" ("wing" or "feather", from "ίπταμαι", to fly), just as is the case with "pavilion" (from "papilio-onis", a butterfly), urges us -with the kiosk-holder on the pavement round the corner- into a winged take-off from our patient immobilization, while at the same time allowing us the improper optimism of a flight across the centuries of architecture.
Perhaps that is why we chose to design this pavilion like an appliance for an unending flight over the architectural matter on display, or like an exposed megalithic structure which measures and comments on the times and the orbits of architectural bodies.
ΑΡΧΙΤΕΚΤOΝΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ:
Λόης Παπαδόπουλος, Γιώργος Παπακώστας
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:
κατάλογος έκθεσης
Συμμετοχή μαζί με άλλες δεκαοκτώ προσκεκλημένες μελετητικές Oμάδες στην 5η Biennale Αρχιτεκτονικής της Bενετίας, ως Tμήμα της Eλληνικής συμμετοχής (1. Δημ. Πικιώνης (επιμ. Aγνή Πικιώνη), 2. Δημ. και Σουζ. Aντωνακάκη/Nικ. Bαλσαμάκης/Aλ.Tομπάζης (επιμ. Eλ. Φεσά) και 3. Δεκαοκτώ μελετητικές ομάδες (επιμ. περιοδικό ”Τευχος”)
Mε προσχηματικό πρόγραμμα τον ανασχεδιασμό του εθνικού “νέο-βυζαντινού” εκθεσιακού περιπτέρου (που σχεδιάστηκεαπό τον αρχιτέκτονα Μ. Παπανδρέου το 1934 στο άκρο μιας αλέας από υψηλά κυπαρίσσια πλάι στο κανάλι των Giardini συμμετρικά προς το Αυστριακό περίπτερο του J. Hoffman), τα υπομνηματισμένα σκίτσα, το ζωγραφικό έργο (ακρυλικά χρώματα), η χυτή αργυρή μακέτα και το επεξηγηματικό κείμενο συνιστούν ένα σχόλιο των μελετητών για την προτεραιότητα της αρχιτεκτονικής σύνταξης (κύκλος, όριο), την αρχιτεκτονική τυπολογία (το περίπτερο, η μάντρα, η κατοικία, η πύλη, το εργοστάσιο, ο ιστός, η αποθήκη, ο λαβύρινθος) καθώς και για τη σημασία του δημόσιου στοιχείου και της τεκτονικής μορφής.
από το κείμενο στον κατάλογο
Το Περίπτερο, η Μάντρα, η Κατοικία, η Πύλη, το Εργοστάσιο, ο Πύργος, ο Ιστός, η Αποθήκη, η Αποβάθρα, ο Λαβύρινθος θα μπορούσαν να έχουν αποσπασθεί από ένα δεδομένο ρεπερτόριο αρχιτεκτονικών τύπων ή, έστω, από ένα δυναμικό λεξικό αρχιτεκτονικών μορφών.
Η ελληνική λέξη «περίπτερον» (αλλά και λατινικά: «peripteros aedes» Vitruv. III,1) έχει το προνόμιο να μετέχει συγχρόνως σε ένα παμπάλαιο κτιριακό τύπο (περίπτερος ναός) και σε ένα νεοελληνικό κτιριολογικό συμβάν (κιόσκι). Αυτό το μέγα χρονικό άνυσμα, κυρίως, όμως, η αυθόρμητη κατάδυσή μας στη δισημία της λέξης «πτερόν» («ίπταμαι») όπως ακριβώς συμβαίνει και με το Pavilion (papilio-onis = πεταλούδα) μας παρωθεί, μαζί με τον περιπτερά στο πεζοδρόμιο της γειτονιάς μας, σε μια φτερωτή απογείωση από την υπομονητική μας καθήλωση, ενώ συνάμα μας επιτρέπει την ασελγή αισιοδοξία μιας πτήσης πάνω από τους αιώνες της αρχιτεκτονικής.
Ίσως γι’ αυτό επιλέξαμε να σχεδιάσουμε αυτό το περίπτερο σαν μια συσκευή διαρκούς πτήσης πάνω από την εκτεθειμένη αρχιτεκτονική ύλη.
Ή σαν μια έκθετη μεγαλιθική κατασκευή που μετρά και σχολιάζει τους χρόνους και τις τροχιές των αρχιτεκτονικών σωμάτων.
The pavilion, the Mantra, the House, the Gate, the Factory, the Tower, the Mast, the Warehouse, the Dock, the Labyrinth: these could, perhaps, have been extracted from a given repertoire of architectural types or, at the least, from a dynamic dictionary of architectural forms.
The Greek word "περίπτερον" (also used in Latin: "peripteros aedes", Vitruv. III,1) has the privilege of being shared both by an ancient type of building (the peripteral temple) and a modern Greek constructional occurrence, the kiosk. This great chronological vector, but above all our spontaneous plunge into the dual significance of the word "pteron" ("wing" or "feather", from "ίπταμαι", to fly), just as is the case with "pavilion" (from "papilio-onis", a butterfly), urges us -with the kiosk-holder on the pavement round the corner- into a winged take-off from our patient immobilization, while at the same time allowing us the improper optimism of a flight across the centuries of architecture.
Perhaps that is why we chose to design this pavilion like an appliance for an unending flight over the architectural matter on display, or like an exposed megalithic structure which measures and comments on the times and the orbits of architectural bodies.
