ΑΡΧΙΤΕΚΤOΝΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ:
Σάσα Λαδά, Λόης Παπαδόπουλος
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤOΝΙΚΕΣ:
Βασίλης Βασιλόπουλος, Χρύσα Λέκκα
“... οι κοινωνίες έχουν την ανάγκη μιαν αρρώστια να την ταυτίσουν με το κακό και, μετά, το φταίξιμο για το κακό να το αποδώσουν στα θύματά της ...“
Susan Sontag, Aids and its Metaphores, 1988
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ:
Ανασχεδιασμός μιας περιοχής 400 στρεμμάτων εντός του του Δημοτικού Πάρκου του Περιπατητικό άρκο υ του Σαν Φρανσίσκο σε περιπατητικό πάρκο μνήμης για τα θύματα του AIDS.
ΑΡΧΙΤΕΚΤOΝΙΚΗ ΠΡOΤΑΣΗ:
από το κείμενο συμμετοχής
Στην προτεινόμενη λύση η υλικότητα του habitus: ο ουρανός, ο αέρας, η γη, το νερό ανάγονται σε υπαρξιακή μεταφορά της καθημερινής εμπειρίας, της ζωής.
Ο ουρανός, ένα διχτυωτό ύφασμα που οι γραμμές του καννάβου του χάνονται στο άπειρο, καλύπτει όλη την έκταση του περιπατητικού πάρκου ως σκέπη προστασίας απέναντι στην οικουμενική απειλή της αρρώστειας. Τα μυνηματάκια SMS που στέλνουν οι επισκέπτες σε συνδυασμό με τις οπτικές ίνες και τα i-leds του καννάβου φωτίζουν σε ροή την επιφάνεια του υφάσματος και παραπέμπουν προς το μεγάλο αριθμό των θυμάτων του AIDS, διανοίγοντας την πιθανότητα μιας αδιαμεσολάβητης, διαδραστικής επικοινωνίας και προσφέροντας μια αίσθηση παραμυθίας και συντροφικότητας.
Οι πέτρινες και ξύλινες κερκίδες, σκορπισμένες ανάμεσα στα δέντρα, προτείνονται σαν τμήματα των ομόκεντρων αναβαθμών στο αποδομημένο θέατρο του ανθρώπινου πένθους.
Το σχήμα του νερού, σαν παραπλήρωμα της τελετής του κύκλου, κατοπτρίζει την διαγώνια αιώρηση μιας ανεμόσκαλας που τείνεται ανάμεσα στη γη και τον ουρανό, ανάμεσα στην εγκαρτέρηση και τη θέληση για τη ζωή, ανάμεσα στην κίνηση των φυλλωμάτων και στο φευγαλέο της είδωλο.
Η πρόταση οργανώνει τη βουβή συνάντηση των περιπατητών, σε ένα τοπίο θολών αναπαραστάσεων, ήρεμου διαλογισμού και ήσυχης παραδοχής της ανεπίστρεπτης πραγματικότητας: του ανήκεστου και της απώλειας των προσφιλών.













